Een jaar of twintig geleden stond hij er precies zo bij, dit betraande jongetje. Mét waterschade, en dat was waarschijnlijk ook de reden waarom hij destijds bij het grof vuil was beland. Zielig, vond ik dat. Geliefd om je waterlanders, gedumpt om een vochtplek op je kin.
Ik nam hem mee naar huis en veegde hem voorzichtig schoon met een klamvochtig doekje. Na een paar jaar in de slaapkamer mocht hij mee naar Bedrijfsverzamelgebouw Gildstraat. Daar keek hij ons dag in dag uit hartverscheurend aandoenlijk aan vanaf zijn plekje naast de printer.
Ik nam hem mee naar huis en veegde hem voorzichtig schoon met een klamvochtig doekje.
'Ik heb nog een huilend zigeunerjongetje, leuk voor aan de muur', kondigde ik hoopvol aan bij mijn nieuwe collega's in het Ontwerpkwartier. Bleken ze er eentje te hebben gehád, maar die was weggedaan. Net zo'n ventje als die van mij. Paste niet zo in de studioruimte.
Dus daar stond ie dan weer, vorige week. Bij het grofvuil, tussen een doos met oude ordners en een geknakte luxaflex. Zijn verdrietige blik zag er opeens nogal verwijtend uit. Met bloedend hart liet ik hem daar achter. Soms is het leven gewoon keihard, maar dat hoefde ik hem niet te vertellen.
Een uurtje later liep ik er langs met de hond. De ordners en de luxaflex lagen er nog.
Comments